Tranentrekker

Ik blog. Pas net, maar ik blog. Meestal tijdens het eten van de lunch, zomaar tussendoor even.

Mijn man, laten we hem voor het gemak W noemen, leest altijd mijn blogs. Ik kijk dan van een afstandje toe en regelmatig zie ik dan dat zijn gezicht vertrekt en zie ik zijn ogen glinsteren. Altijd vraag ik hem naar wat hij van mijn blogs vindt. Steevast zegt hij dan dat hij onder de indruk is van mijn geletterdheid. De meest persoonlijke blogjes noemt hij tranentrekkers. Logisch. Dat komt omdat hij natuurlijk zijn eigen leven wat hij deelt met mij in letters voorbij ziet komen. We delen dat immers al bijna 30 jaar. Mijn pijn is zijn pijn en dat geldt ook zeker vice versa.

Ik schrijf alles van mij af en zie dit bloggen ook een beetje als therapie. Het maakt mijn hoofd lichter, waardoor er in mijn hart meer ruimte overblijft voor alle moois. Wanneer ik mijn blogjes teruglees, lees ik tussen de regels door ook hoe ik gegroeid ben in het afgelopen half jaar. Hoe ik alles objectief kan bekijken en op die manier ook de ‘knop’ kan omzetten naar hoe het beter gaat of beter moet. Hierdoor krijg ik steeds meer inzicht in wat ik wil en wat ik doe en op welke manier ik het wil. Inzicht in mezelf, omdat het nu ‘mijn-tijd’ is. Tot het besef gekomen dat het niet meer alleen draait om het moeder zijn van, vriendin zijn van, vrouw zijn van, maar dat ik all by myself er ook zeker toe doe en dat ik er mag zijn en goed voor mezelf moet zorgen. 

Zelfheling, het is misschien een groot woord, maar zo werkt het wel voor mij. Voor het eerst in de 51 jaar van mijn leven durf ik hardop te zeggen dat ik trots ben op waar en hoe ik momenteel in het leven sta. Samen met W, voor nog minstens 25 jaar. ♡ 

Liefs.