Letteren

Het wordt weer tijd voor een beetje flauwekul. De laatste blogs waren zwaar genoeg voor nu, nu weer even iets lichters. Zo blijf ik in evenwicht.

Ik las een stukje in het AD over de nieuwe woorden in de dikke van Dale. Je kent ze vast ook wel. Zo hebben we natuurlijk, oh mijn god wat walg ik van dat woord, de SELFIE. Geloof me als ik zeg dat ik daar zeer onpasselijk en lichtelijk misselijk van word. Waarom ik dat heb is mijzelf ook een raadsel overigens, maar echt ik moet er van kokken. 🤢 Dan heb ik het nog niet eens over de verbastering daarvan, de STEMFIE, nóg zo’n schunnig woord!

Verder kennen we natuurlijk allemaal de facebookvoyeur, die wèl loert maar zelf niets zegt of post, de stiekemerd. De spornoseksueel, iemand die alleen maar SELFIES in de sportschool maakt met ontbloot bovenlijf en ze vervolgens op social media plaatst. (Dat maakt het woord SELFIE voor mij in ieder geval meteen een stukje lekkerder moet ik bekennen) en roeptoeteren, wat natuurlijk voor zich spreekt.

Nu betrap ik mezelf erop dat ik me ook schuldig maak aan het creëren van rare/gekke woorden. Zo is het bij ons thuis heel gebruikelijk dat wanneer er iemand binnenkomt (het maakt hierbij niet uit of je onderdeel van ons gezin bent of niet), dat je door mij begroet wordt door hardop ‘CELLULITIS’ (CELLULIIIIIIIIIIIIIIIITISSSSSSSS) naar je te roepen. En met hardop bedoel ik ook echt hardop, vraag maar aan mijn kinderen. 

Verder heb ik de gewoonte om ons hondje Dribbel niet Dribbel te noemen maar Tubs, klonthond of klontiesie. Ook hierbij haal ik mijn schouders op en weet ik niet waar dat in vredesnaam vandaan komt. Klonthond was overigens vrij logisch, dat is gekomen toen Tubs door de sneeuw liep met zijn lange haren en de sneeuw in klontjes aan zijn lichaam bleef plakken.

Een vogel is voor mij een sprögel, onze kinderen noem ik Snicker, Laisennenes en Kaploer, manlief noem ik Sprillie. En elke avond zeg ik: Ei niet un miessaasj oppe soetekes. (Ik heb een massage aan mijn voetjes nodig)

Jarenlang (zo’n 10 jaar denk ik) heb ik ook steevast een lied gezongen. Dag in, dag uit. Maand in, maand uit. Dat ging ongeveer zo:
sjiengelebelle, sjiengelebelle, sjiengelebellerokke. Sjiengelebelle rokke. Dat is duidelijk een verbastering van Jingle Bells, dezelfde bellen maar dan veel valser, dat snap je wel. Hier in huis werden ze er schijtziek van. Het is heel eventjes weggeëbd geweest, maar de laatste tijd galmt het hier weer aardig.

Dus, wat ik hiermee wil bereiken? Gans niks. Het zou alleen wel fijn zijn als meneer de dikke (die van de van Dale) mijn woorden c.q. zinnen ook eens in zo’n boekje zou zetten. Ze zijn totaal geïntegreerd en geaccepteerd hier en zelfs veel minder ranzig dan dat vunzige woord SELFIE, hoewel dat met de komst van de spornoseksueel zowaar wel een iets aantrekkelijkere klank heeft gekregen voor mij. 😬

Liefs.