Horrorbevalling?

Aan het eind van deze week gaat onze jongste voor het eerst samen met een vriendin op vakantie. Naar Spanje nog wel. Dit doet me terugdenken aan de tijd dat mijn kinderen nog kindjes waren. Wat is de tijd voorbij gevlogen. Opeens is het dan ‘later’.

Ik kan me alledrie mijn bevallingen nog heel goed voor de geest halen. De geur, de mensen die erbij waren, de pijn, de emoties. 

Zo was ik bij de eerste echt heel fijn zwanger. Ik was niet misselijk en niet moe, ik wist nog van niks, was helemaal bleu en had alleen maar dingen voor waar aangenomen van mijn moeder en uit tijdschriften.

Mijn huisarts was namelijk zo’n man die totaal geen rekening hield met de patiënt die voor hem zat. Tenminste, hij was een goede dokter, maar een beetje gezellig  met je meedenken deed hij niet. Supporten had hij helaas ook nooit van gehoord. Toen ik voor de eerst keer zwanger was, was ik ook 1.55 cm en woog ik amper 42 kilo.  Vrij petite dus.

Mijn huisarts vond dat ook en terwijl ik zo’n 18 kilo was aangekomen bij het naderen van de achtste maand en dus 60 kilo woog, begon hij aan zijn relaas. Hij zag de bevalling helemaal niet zo zitten als dat thuis zou moeten gebeuren. ‘Zo’n baby past nooit door jouw bekken, je bent veel te smal” mompelde hij. “Je wilt toch niet hebben dat de buren je horen gillen?” ging hij verder. Mijn buren waren mijn (schoon)ouders die bij ons in hetzelfde huis woonden in die tijd. 😮

Ondertussen had hij mij al zoveel angst aangepraat, zoveel onzekerheid toegeworpen dat ik inmiddels de angst letterlijk in mijn broek voelde en er daarom mee instemde om dan toch maar in het ziekenhuis te gaan bevallen. 

Op een woensdag, nog diep in de nacht, was het zover. De eerste weeën kondigden zich aan. Aanstonds was ik nog behoorlijk ontspannen en kon ik ze nog makkelijk wegzuchten. Toen ze wat heftiger werden, klonken de woorden van mijn huisarts door mijn hoofd en die bleven daar tot aan het einde ronddolen. Ik had angst. Serieuze angst. 

Later die nacht reden we naar het ziekenhuis waar een vrouwelijke arts, waarvan je hoopt en ook verwacht dat zij een beetje met je meeleeft, me toucheerde en belerend toesprak. Terwijl ik zo misselijk als een hond was en al mijn pottertjes aan het uitspugen was (die pakte ik vaak omdat ik zo beroerd was) zei ze: “maak je borst maar nat hoor meid, het wordt nog veel erger dan dit. Je bent pas aan het begin”  Gezien de mate van mijn weeën én omdat het mijn eerste kindje was geloofde ik haar en raakte ik meer en meer in paniek. Maar tegelijkertijd werd ik ook boos, dit was al de tweede arts die me zei dat ik het waarschijnlijk erg moeilijk zou krijgen of dat ik het zonder hulp niet zou gaan redden. Dit maakte me zo strijdkrachtig, wat dachten zij allemaal wel niet? Ik zou hen weleens een poepie laten ruiken dan! 

Een klein half uurtje later, na 20 minuutjes persweeën, is daar uiteindelijk onze eerste geboren. Een zoon, van bijna 6 pond. In totaal duurde deze bevalling slechts een luttele 8 uurtjes.

Zo trots als een pauw was ik. Ik, dat kleintje met dat smalle bekken en petite postuur had het toch allemaal maar mooi geflikt. Zelf en op de natuurlijke manier. Ik kon het niet nalaten sarcastisch tegen die vrouwelijke arts te zeggen, “Bedankt voor uw bemoedigende woorden toen u me zei dat het allemaal nog veel erger zou gaan worden, hopelijk treft u later zelf tijdens uw eerste bevalling ook zo’n supporterde en meelevende arts aan de rand van uw bed. Het maakte mij juist strijdkrachtig!”

“Laat dat nou precies mijn bedoeling zijn geweest” glimlachte ze en liep toen met de baby de kamer uit.

Liefs.