Vakantieliefde

Na mijn verwachte euforie ten aanzien van mijn geplande metamorfose die zich stante pede zou hebben moeten voltrekken gisteren  maar wat pure dysforie bleek, vandaag een luchtiger stukje om dat alles zo snel mogelijk te vergeten. Hopelijk bezorgt dit stukje een bredere glimlach bij een ieder. Daar komt ie. 

Ooit was ik jong en onervaren. Ja, echt!

Terwijl ik in gedachten alles al gedaan had waar ik in de praktijk nog niet eens van durfde dromen, in mijn fantasieën was ik op mijn 15e al minstens 21 en had ik mijn (liefdes)ervaringen vooral opgedaan via films zoals Grease en The Blue Lagoon. Heerlijk romantisch en een tikkeltje erotisch, precies dat waar je op die leeftijd toch wel naar hunkert, of ben ik de enige?

Zoals gezegd had ik jarenlange ervaring op liefdesgebied toen ik jong was. In mijn hoofd in ieder geval. Ik heb wat afgekust met mijn hoofdkussen in die tijd. En rollenspellen gespeeld met en zonder tegen- en medespelers. Ik was daar zo goed in, dat soms realiteit en werkelijkheid door elkaar liepen. Zo echt speelde ik het. Je zou denken dat ik met al mijn ervaringen wel van wanten wist maar dat was in de praktijk wel even anders, helaas.

Het was een vakantie in Kreta. Een combinatie van aangename temperaturen, prachtig mooie Grieken, Ouzo en Sirtaki zorgden ervoor dat ik snakte naar wat intimiteit in die tijd. Nou, dat gebeurde ook.

Manolis heette hij. Donker krullend haar, niet te groot maar ook zeker niet te klein, bruine ogen, gebruind en gespierd lichaam en een prachtig hoofd. Geschapen voor mij zou je denken. Man man, wat heb ik een mooie week beleefd. In eerste instantie dacht ik dat hij op mijn medereiziger zou vallen, zij was immers de meer ervarene van ons en ik was nogal onzeker over mezelf in die tijd, maar hij koos mij! Wat voelde ik me euforisch en wat zoende hij fijn. Hij koos mij!

Na die week wisselden we telefoonnummers en adressen uit, want het was vrij serieus. Een dag na mijn thuiskomst belde hij mij al op. Oh, hij was zo verliefd op mij en ik op hem. Mijn moeder nam de telefoon op en ze verstond er geen bal van. Ze gaf de hoorn aan mij en toen hoorde ik een zwoele stem "Hi honey, it's Manolis from the other side." Je moet weten, Adèle bestond toen nog niet, dus hij zou zomaar een hit hebben kunnen schrijven maar dat even terzijde. Ik stamelde met een rood hoofd "Hi Manolis" terug en herinner me nog dat ik met mijn ouders in dezelfde kamer, want daar stond natuurlijk de telefoon, niet zo goed durfde terug te praten omdat ik bang was dat zij mij konden verstaan en zouden begrijpen wat ik zei. Jaren later bleek overigens dat mijn ouders geen letter Engels kenden, dus gemiste kans! En hoe! Achteraf gezien had ik dus zomaar met Manolis spannende 0909 gesprekken kunnen voeren, gesprekken waar je rode oortjes van zou krijgen zonder dat mijn ouders daarvan iets zouden weten. Bijna dan, want mijn blozende toet zou het toch verraden hebben.

Jammer jammer. 

Manolis werd langzaam 'vergeten', de afstand was natuurlijk ook veel te groot en het zou toch nooit wat kunnen worden. Zeker niet in die tijd. Er was immers nog geen internet en de enige communicatie die je met elkaar had was via echte postbrieven en via de telefoon. Ik kan me nog precies herinneren waar hij mij zoende. Ik herinner me de sfeer, de warmte en gevoelens en zie de ruimte nog zo voor me. 

Ik, preutse kleine Ellie, had toch maar mooi ineens een dot ervaring en een eerste en ik geloof ook meteen laatste vakantieliefde.

Manolis. Ma. No. Lis. De Griek. Een echte Adonis. Ik noemde hem Mano.

Alleen de naam al. Z.U.C.H.T.

Liefs.