Verhuizen

Sinds een week hebben wij ons huis te koop staan. De eerste dagen hadden we zelf een bord in de tuin geplaatst om er alvast wat ruchtbaarheid aan te geven dat het huis binnen afzienbare tijd te koop zou komen. Ook heb ik een eigen straatnaamnummerzoveel-pagina op Facebook opgesteld waarin ik regelmatig een berichtje zet met foto’s van ons huis en de tuin. Als reclame dus.

Nou. Dat hebben we geweten. Nooit had ik verwacht dat er ook maar iemand een belletje zou doen, laat staat dat ze zouden willen komen kijken meteen.

Toch geschiedde dat. We hebben een beller. Wat zeg ik? We hebben meerdere bellers!

Officieel moet de makelaar nog foto’s komen maken en alles op het internet gaan zetten. Pas dan gaat het echte vormen aannemen.

Ondertussen ben ik in huis al bezig met dingen uit te zoeken, weg te gooien c.q. te verkopen. Wat heb ik me op de hals gehaald? Wat een hoop zooi verzamel je in 14 jaar tijd. Dòzen vol met boeken, dòzen vol met gezelschapsspelletjes, dòzen vol met speelgoed van de kinderen, wachtend om gebruikt te worden door de kleinkinderen die we later hopen te krijgen.

Oude foto’s in een bak waarin ik ook de in-memoriams tegen kwam die ik heb voorgedragen tijdens de afscheidsdiensten van mijn lieve ouders. Bij het opnieuw lezen daarvan heb ik wel een traantje weggepinkt moet ik je bekennen.

Oude kopjes, airco’s, inklapbed, kussens, kinderstoel. Je kunt het zo gek niet bedenken of het ligt er.

De schuur staat vol met groot en klein doe het zelf gereedschap en apparatuur. Dat is W zijn taak om dat op te ruimen. Daar bemoei ik me niet mee.

Nu proberen we via een soort garage-sale de zooi te beperken die we straks mee moeten nemen naar ons nieuwe huis.

Dit keer ga ik grondig te werk. Alles wat ik langer dan een jaar niet gebruikt heb, FLOEP weg ermee. En beter alles voor een klein beetje weg dan dat we straks met het spul blijven zitten.

We hebben het zelf gewild, dat verhuizen. Maar het definitieve inpakken en wegwezen, wat zie ik daar tegenop zeg.

Liefs.