Met een knipoog

Ik en mijn directoire

Thuisbijmij

Ooit kocht ik van dat charmante correctie ondergoed én van die heerlijk zittende sportbeha’s. Je kent ze vast wel, die grote zwarte elastische lappen waarvan je je afvraagt hoe je daar ooit in zult passen. Als je het vastpakt heeft het de maat van een A-4tje, beslist niet groter. Volgens mij gebruiken ze het in het oosten ook om baby’s mee in te bakenen, dat zou me niets verbazen.

Je kon ze ook kopen met van die leuke pijpjes tot net boven de knie. Als je die aantrok dan puilden daar echt je knieën onder uit. Maar dat interesseerde je natuurlijk niet, want jij wilde tenslotte alleen maar van je buik weer een taille maken en daar waren dus al je pijlen ook op gericht. Die met die pijpjes had ik nooit, ik vond mijn beentjes wel goed zo.

Wel wurmde ik me ooit in zo’n slip die knelde tot onder je oksels, bij normale mensen dan. Met mini-mensen zoals ik werd geen rekening gehouden en dus liep ik in een slip die niet knelde onder mijn oksels, maar in een slip die knelde onder mijn kin. Maar inderdaad, buikje weg, taille weer zichtbaar en borstjes ook weg. Geen idee waar die dan bleven, ik had al moeite genoeg met alleen ademen. Denken lukte ook niet wanneer ik hem aanhad. Ik kreeg het Spaans benauwd van het hele ding. Het stond allemaal wel leuk hoor, maatje ultra xs, maar het beklemmende gevoel gedurende de tijd dat je die slip aan had drukte de pret wel een beetje.

Menigeen zie ik virtueel nu met zijn of haar hoofd meewarig nee schudden. Velen van jullie zullen dit niet voor waar aannemen, in jullie ogen ben ik immers al zolang jullie mij kennen klein van stuk en slank. Maarrrrr beste mensen, jullie willen mij niet naakt zien. Hoewel..? Maar echt, tegenwoordig heb ik een buik. Een schortje. Weliswaar nog niet zo’n hele grote maar hij hangt er. Het bedekt nog net Venus niet en ik ga er stiekem van uit dat dat ook niet zal gebeuren.

Maar enfin, in de tijd dat ik die dingen kocht had ik ze (achteraf gezien) niet nodig. Maar nu, nu het verval toch lichtelijk zijn intrede maakt en ik een goed excuus heb om me er alsnog voor het echie in te wurmen, nu wil ik niet eens meer. Ik zie er totaal de noodzaak niet van in en eigenlijk koester ik mijn kleine buikje met al zijn (vet)reserves wel. Dus tabee, weg ermee!

Liefs.

8 gedachten over “Ik en mijn directoire”

  1. Smakelijk gelachen om je verhaal. Ik kan heel goed beelddenken 😉
    De 1e keer dat ik het woord directoire hoorde wist ik niet eens wat het was. Het was in 1984 toen ik als leerling Ziekenverzorgende in een Joods verpleeghuis in Amsterdam werkte en een bewoner me vroeg haar “directoirtje” te pakken. Nou waren er wel meer woorden waarvan ik daar de betekenis niet wist, dus ik was heel benieuwd naar het antwoord. Ik bestierf het bijna (nadat ik van de kamer was) toen ze vertelde dat het haar onderbroek was. In die tijd waren dat vooral van die grote witte broeken met een patroontje en ook met pijpjes. Het was vooral het “tje” achter directoire wat me deed lachen, want echt dat “tje” kon ze wel weglaten. Er moest enorm veel kont in dat “directoirtje”.
    Het zit ‘m vast in de naam, want ook zij heette J(e)anet en ook bij mij kan het “tje” weggelaten worden.

    Like

    Beantwoorden

  2. Hahaha, zo’n vreselijke ondingen dat corrigerend ondergoed. Het accentueert altijd dingen op de verkeerde plaatsen, ik heb ze dan ook met veel plezier de vuilbak in gekieperd en doe het NOOIT meer aan!
    Liefs x

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  3. Ik heb die correctie dingen, korsetten e.d. nooit begrepen. Het is jezelf voor de gek houden voor mij gevoel. Of je bent blij met je lichaam en klaar, of je bent er niet blij mee en doet er wat aan. Sport, dieet, oefeningen, weet ik wat… er is altijd een manier om er iets aan te doen. Zo’n slip is ene truukje wat het probleem niet oplost. Afijn, misschien ben ik wat te kort door de bocht, maar zo is het voor mijn gevoel wel.
    xxx

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

Plaats een reactie