Ri Ra Roetsie, alles foetsie

Heel mijn leven ben ik al min of meer geobsedeerd door haar. En dan vooral hoofdhaar. Uiteindelijk heeft me dat doen besluiten kapster te gaan worden. Ik heb sinds ik kapper ben tot afgelopen zomer altijd zelf mijn haren geknipt, geverfd en gedaan. Nooit ben ik naar een salon geweest. Toen ik klein was knipte mijn moeder mijn haren, zij was overigens geen kapster maar toentertijd was het volgens mij heel normaal dat je eigen moeder je haren knipte. Het werd altijd een duidelijk ikbendoormijnmoedergekniptkunjehetzien kapseltje. Iedereen liep met hetzelfde model. Vanaf mijn achttiende werd ik in eerste instantie geknipt door mijn klasgenoten van de kappersacademie in Breda. Uiteindelijk vond ik mezelf goed genoeg en deed ik het zoals ik net al aangaf helemaal zelf tot aan afgelopen zomer. Het kost me nu teveel moeite en inspanning, ik kan het niet meer.

Nu valt me de laatste tijd op dat het haar op mijn hoofd enorm hard groeit. Dat is op zich niet erg, tenzij je graag een kort kapsel wilt natuurlijk. Ook valt mij op, zo’n beetje sinds die lullige overgang, dat ik ook haar krijg op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat dat überhaupt haren konden groeien. Ik zal u de details besparen, beelddenken is toegestaan. Ook op mijn kin en vanuit bijvoorbeeld een pukkel zie ik elke maand een haar naar buiten priemen. Ik moet dan worstelen om deze er met een pincet uitgerukt te krijgen omdat A ik het niet zo goed kan zien en B ze zijn hard en elastisch. Telkens als je denkt dat je hem hebt veert het ding weer terug en breekt af, waardoor je bij een volgende trekbeurt (excusez le mot) bijzonder weinig grip hebt op die harde staalachtige en meestal zwarte haar. Vaak ook trek ik met de automatische pincet mijn hele vel mee waardoor er kleine bloeduitstortinkjes ontstaan. Verder heb ik ook nog (dons)haar op mijn kin en bakkebaarden. Daar doe ik verder niets aan, ben veel te bang dat ik tijdens het waxen de opperhuid mee aftrek. (Excusez le mot again) De meest opvallende haargroei echter, bevindt zich op het laagste punt van mijn niet al te grote lichaam. Op mijn grote teen wel te verstaan. Daar ontstaan kleine bosjes schaamhaar die de weg naar boven niet meer kunnen vinden ofzo. Maar door die sprietjes laat ik mij niet kisten. Daar roetsj ik gewoon en gemakkelijk met een scheermes overheen.

Mijn obsessie met haar kun je eigenlijk in 1 zin wel omschrijven.

Au revoir haar! 👋🏻

Liefs.