(Les)bi(seksueel)

Op Instagram had ik het vandaag erg druk. Niet alleen daar trouwens, ook in en door mijn hele huis. Met name in de kelder en de koelkast. Maar dat zul je pas begrijpen wanneer je mijn story daar gezien hebt. Een mede-blogger, een Tukker, sprak me daar op aan en vroeg me of ik soms ook dicht kon. 🤣 Ik zei dat ik nogal veel meemaak in mijn leven, waarop hij gekscherend zei dat ik een column zou moeten gaan schrijven. De grapjas.

Na wat nagedacht te hebben vandaag, heb ik denk ik wel genoeg inspiratie voor een mooi blog. Een blog dat hopelijk laat zien dat whatever je ook bent en hoe je ook doet, je altijd mooi bent.

Vaak worden er dingen van je verwacht. Dingen die je wenst voor later. Dingen waarvan je droomt dat ze uitkomen. Dingen die je voor ogen hebt voor je kinderen bijvoorbeeld. Wij allemaal hebben een soort verwachtingspatroon voor de toekomst en dan vooral voor de toekomst van onze kinderen. Wanneer dat beeld verstoort wordt doordat dingen anders uitpakken dan jij had gehoopt of verwacht, dan heb jij tijd nodig om aan dat nieuwe plaatje te wennen.

Wanneer je dochter bijvoorbeeld onverwachts vertelt dat ze het huis uit zal gaan en redelijk ver bij je vandaan gaat wonen, dan zul je als ouder die omschakeling moeten maken. Je had er niet op gerekend, nog niet althans en dus zul je dat moeten loslaten zodat het uiteindelijk zijn weg zal vinden in jouw leven.

Of wanneer je kind keuzes maakt die jij zelf niet zou hebben gekozen zoals de schoolkeuze, vriendenkeuze, baankeuze. maar uiteindelijk is het wel háár leven. En als zij gelukkig is, ben jij dat natuurlijk ook. Dat is immers het enige dat je wil, een gelukkig kind.

Verder gaat het wanneer je kind anders geaard blijkt te zijn. Het maakt in dit geval niet uit of ze homo, lesbi of misschien zelfs biseksueel is. Anders geaard, het woord zelf zegt het al. Je hebt geen keus, je kiest er niet voor. Je bent anders geaard. Doet dat af aan de persoon? Nee, ik vind van niet! Meiden of jongens die dit ervaren gaan door een zware periode voordat ze er openlijk voor uit durven komen. dat moet echt heftig zijn. Ik kan me dat niet eens voorstellen hoe moeilijk dat moet zijn. Wel kan ik me voorstellen dat je als ouder eventjes stil wordt wanneer je kind je dit vertelt. Dat je eventjes de tijd nodig hebt om er aan te wennen, een pas op de plaats moet maken. Maar, is zo’n kind dan ineens een ander persoon? Gaan ze zich ineens heel anders gedragen? Anders uiten? Nee toch, ze blijven toch gewoon de persoon die ze zijn?

Al jaren roep ik tegen mijn kinderen dat ik wil dat ze gelukkig worden en dat ik ruimdenkend ben en open sta voor een heleboel dingen. Dat ik niet zal staan juichen wanneer 1 van mijn kinderen anders geaard zou zijn, maar dat ik gewoon van ze zal blijven houden hoe of wat ze ook zijn.

Zo zou iedereen eigenlijk moeten denken vind ik. Dan zouden al die jonge tieners en jong volwassenen het misschien een klein beetje makkelijker hebben in deze harde maatschappij. En als men toch naar doet tegen je, dan rijm je ze maar de mond. 😉

Liefs.