Valentijn

Het is weer die tijd van het jaar. Overal zie je ze verschijnen. De kaartjes met lieve tekstjes, de bekers met chocolaatjes, de rode rozen en de knuffelbeertjes.

In mijn beleving is Valentijn ontworpen voor en door mensen die zwaar romantisch zijn. Maar ook voor mensen die niet face to face durven zijn met hun crush en daarbij dus wel een beetje hulp kunnen gebruiken van Mr. Valentijn.

Nu is het zo dat W en ik in onze jonge jaren vreselijk romantisch waren. Op het kleffe af zelfs. Herstel; alleen ik was romantisch en W liet het zich allemaal gewillig gebeuren.

In onze verkeringstijd bijvoorbeeld, was ik degene die hem altijd brieven stuurde. Dat was nog in de tijd van de postduiven en telegrammen, mobiele telefoons bestonden nog niet. Je kon dus niet mailen of appen. Regelmatig belde ik hem wel vanuit een telefooncel uit een nabijgelegen dorp en kwakte er dan een paar gulden in om alleen al zijn stem te horen. Dan kreeg ik dat verliefde, warme en tintelende gevoel. Je kent dat vast wel.

Voetje vrijen deden we ook. Ik was altijd op zoek naar zijn voeten. Waar we ook waren en wie er ook bij was, altijd zocht ik dat lijflijke contact. De spanning die dat teweeg bracht was enorm, ik werd er warm van en W ook. Het voelde een beetje als seks in het openbaar.

Toen wij een pas getrouwd stelletje waren smeerde ik elke avond zijn boterhammen voor zijn werk. Ik stopte er dan ook uiets lekkers bij, plus een lief briefje met een kus van lippenstift. Ja, zo romantisch was ik, zo zie je ze tegenwoordig niet meer hè? Als W dan ‘s-avonds thuis kwam, was hij altijd heel blij en had ik de romantiek inmiddels tot in de slaapkamer doorgevoerd. Waxine lichtjes door de hele kamer, gordijnen toe en een lekker geurtje op mijn lichaam. Zo deed ik dat ook op ons 25-jarig huwelijks weekendje, dat we van onze kinderen kregen. Zonder dat W het wist had ik de hele badkamer omgetoverd in een lichtjesparadijs, met een fles chocolade champagne op de badrand en een fijn muziekje op de achtergrond. Ook daar werd de romantiek tot een euforische climax gedreven.

Tegenwoordig is W het meest romantisch van ons twee. Zonder dat ik ervan op de hoogte ben, reserveert hij voor mij een bioscoopavondje en gunt hij mij een hele avond samen met Mr. Grey alleen en bezorgt hij mij op die manier het hoogtepunt van de week om vervolgens mij bij thuiskomst te verwelkomen met de volgende woorden: ‘zullen we even?’ en ‘ga je mee naar boven?’

Dat is hem. Mijn eigen W. Meer romantiek dan dit zit er helaas niet in, maar hij mag blijven en ik stunt op mijn manier lekker verder.

Liefs.