Alles is vergankelijk

Op dagen zoals vandaag, de 15e sterfdag van mijn vader, ben ik altijd enorm weemoedig. Op sommige momenten overvalt me dan een gevoel van heimwee, naar iets dat er niet meer is en ik besef des te meer dat alles in het mooie leven vergankelijk is. Alles. Alles gaat uiteindelijk weg om vervolgens niet meer terug te komen. Dat klinkt enorm deprimerend maar als je het van de andere kant bekijkt kan het ook als positief ervaren worden. Zo zijn bijvoorbeeld de baby jaren van je kinderen voorbij voor je er erg in hebt, maar daarvoor in de plaats komen weer zoveel andere mooie dingen. De herinneringen bijvoorbeeld. Tenslotte geldt dat wat je in je hart bewaart nooit verloren gaat. Leuke dingen gaan dus voorbij, maar ook aan vervelende en nare dingen komt een eind, gelukkig. Niets is oneindig. Niets blijft zoals het is. Ook wij als mens blijven groeien. Nu ik ouder word en me meer en meer besef wat echt belangrijk is in mijn leven, leef ik lichter, geniet ik meer en ben ik gelukkiger. Door alles wat er achter je ligt af te sluiten en/of te omarmen, kun jij als mens veranderen en doorgroeien. Dat is wat ik geleerd heb in de afgelopen tijd en daar ben ik dankbaar voor.

Liefs.