Man versus vrouw

Nou, dit wordt er ééntje hoor. Een heuse klaagzang. Maar wel 1 met een knipoog. 😉

Menopauze en hitte. Herken je dat? Dubbelop heet dus. Driedubbelop eigenlijk in mijn geval. Ik ben zo iemand die het snel te warm heeft, dat zit in me daar kan ik niets aan doen. Maar sinds ik die superchille opvliegers mag ontvangen, is het helemaal raak. ‘s-Avonds als ik me uitkleed om mijn in bed te duiken, leiden mijn borsten een geheel eigen leven en fladderen ze gezellig de slaapkamer door om uiteindelijk uitgezakt en vochtig neer te strijken. Nat. En niet alleen zij zijn nat, ook ik!  Terwijl ik dit neerschrijf besef ik me dat dit waarschijnlijk verkeerd bij de lezer binnenkomt, maar dat ligt aan jullie. Ik impliceer namelijk niets. Helemaal niets. Met rode konen en druppels op mijn buik, rug en benen lig ik dan bij te komen van de acrobatische toeren van mijn borsten en het wegpuffen van alwéér een opvlieger. Bovendien weet ik dat dit vannacht niet de laatste zal zijn. Een beetje sikkeneurig word ik daar stiekem wel van. 

Mannen hebben het toch wel erg makkelijk, vind ik. Zodra je getrouwd bent, of samenwoont, ga je de verschillen pas goed zien. Okee, het maken van kinderen is voor beide partijen in de meeste gevallen zeer aangenaam, maar de hele weg tot aan de geboorte moet een vrouw soms toch best door een hoop ellende. Misselijkheid, dikker wordende buik, pijntje hier en pijntje daar.. Na 9 maanden mag je dan een kind baren. Dat is iets waar ik trouwens nog steeds met heel veel plezier aan terugdenk, alledrie mijn bevallingen zou ik zo weer overdoen, vooral de laatste. Maar enfin, daar wilde ik het niet over hebben. Na de bevalling lig je in een bed vol bloed met een scheur vanaf je vagina tot aan je Arie (als je geluk hebt),  laat de dokter je blij  en trots je moederkoek zien waar je óók net op zat te wachten, bel je tussendoor nog snel even je moeder om te vertellen dat ze oma is geworden,  geven je borsten spontaan melk wanneer je onder de douche staat en voel je je net een melkkoe die te pas en te onpas gemolken dient te worden en staat door de hormonen je het huilen de eerste tijd soms nader dan het lachen. Wanneer het opvoedkundige er zo’n beetje opzit, schiet je als een speer de menopauze in, zoals ik hierboven al beschreef. Dan stopt je ongesteldheid, waardoor je je vrouw zijn een beetje verliest. Je wordt humeurig, voelt je onzeker, krijgt ineens rare beelden over de toekomst, je wordt droog. Overal. Dus je smeert en smeert om een klein beetje soepel te blijven. 

En dan heb je de man. Die kinderen maakt, kinderen krijgt, het gezeik van zijn vrouw aanhoort wanneer ze in de kleine kinderen, pubers of de overgang zit. En hij lacht. 

Het doet me beseffen, ik heb het getroffen. Ik bof en ben gelukkig. ♡ 

Liefs.