Spiegeltje, spiegeltje

Vanmorgen stond ik voor de spiegel. Dat doe ik wel vaker maar dit keer in vol ornaat en in Eva kostuum. De spiegel waarin ik kijk is anderhalve meter hoog en 40 cm breed, ik pas daar dus precies in. Op die manier kan ik mezelf in 1 oogopslag helemaal gadeslaan en kan ik alle details van mijn lichaam in me opnemen.

Zo zie ik bijvoorbeeld dat ik grijs aan het worden ben. Deels uit een potje, maar toch. Ik was al een tijdje een paar tinten grijs, maar kon mezelf er nog niet toe zetten de pot verf te laten voor wat zij is. Nu de ommekeer in mij heeft plaatsgevonden ben ik er opeens wel klaar voor. Of mee. Het is maar net hoe je het bekijkt.

Wanneer ik naar mijn benen kijk die er van een afstandje nog best redelijk uitzien, maar waarbij ik van dichtbij het verval toch echt wel kan zien, zie ik een paar korte pootjes, stevig en ook sterk. Zij hebben mij 51 jaar dapper gedragen. Voor iemand van mijn leeftijd vind ik ze nog best okee.

Iets verder omhoog zie ik een vagein waar ik verder met geen woord over zal reppen, behalve dan dat het een, voor het grootste deel, kale doos is. Zij heeft drie kinderen gebaard. Onnodig vind ik het om hierover verder in detail te treden.

Als ik mijn blik iets hoger richt zie ik een buik. Misschien een buikje, met een ietwat verslapte huid maar zonder striae . Datzelfde buikje heeft dezelfde 3 kinderen gedragen. 3 keer 9 maanden heeft het propvol gezeten. 3 keer zo'n 18 kilo gegroeid. Ik groeide van een kleine 42 kilo opeens naar de 60 kilo. Ik droeg bij alledrie alleen naar voren. Van de achterkant zag je nooit iets. Gelukkig heeft mijn buik het vermogen om binnen de kortste keren terug te veren naar haar oorspronkelijke staat. Tenminste, dat had ze. Ik zie heus wel dat ik een oude vrouwen buikje begin te krijgen.

Gaat de blik nog iets verder omhoog, dan zie ik een tweetal borstjes. Niet te groot en niet te klein. Precies goed dus eigenlijk. Zij hebben de zwangerschappen ook netjes doorstaan. Ze staan niet meer zo fier en kittig omhoog en ze zijn inmiddels ietsje met de zwaartekracht meegegaan. Ze wijzen nu een tikkeltje meer naar het zuiden des lands, maar ik mag nog steeds niet klagen. Echt hangen doen ze niet.

Wanneer ik nog ietsje hoger ga met mijn blik zie ik een gezicht. Vaak een vrolijk gezicht, maar ook een gezicht getekend door verdriet, heel veel zorgen en pijn. Het verleden valt eruit af te lezen. Rimpels worden langzaamaan diepe groeven, haargroei ontstaat waar ik het niet wil hebben. Zoals op mijn kin en in een pukkeltje op mijn wang. Mijn ogen stralen, ook al zien zij de wereld niet zoals de meeste mensen haar zien. Mijn mond heeft lijntjes, dat is mijn eigen schuld. Ik was een fervent roker ooit.

Over de gehele linie genomen denk ik toch dat ik momenteel op mijn mooist ben. Schoonheid heeft namelijk geen f*ck te maken met hoe je eruit ziet, het gaat om wat er binnenin je zit. Pas dan straal je en ben je mooi. Ik mag er zijn en ik zal er zijn.

Het heeft behoorlijk wat voeten in de aarde gehad, maar niemand die me nu nog uit deze opwaartse spiraal naar beneden kan halen. Niemand.
Want ik mag er zijn en ik zal er zijn!

Liefs.