Moeder-Dochterliefde

Zoals de meesten van jullie inmiddels wel weten, heb ik 3 kinderen samen met mijn W. De middelste, onze oudste dochter, heeft in mei haar ouderlijk nest verlaten. Dat was een hele spannende tijd. Je moet tenslotte toch maar afwachten hoe de dingen gaan lopen en erop vertrouwen dat het allemaal goed zal gaan en komen.

In ons geval is het de eerste die het ruime sop verkoos boven het warme bad van thuis. Zo hoort het uiteindelijk ook, maar voor mij kwam die tijd te onverwacht en veel te snel. Maar is dat niet altijd zo voor moeders? En misschien ook wel voor vaders?
Erop voorbereiden kun je niet, want je weet niet wat er komen gaat. Je kunt je dus ook niet indekken. Je kunt geen harnas aantrekken.

Op het moment dat je kind de deur dicht doet en de straat uitloopt om haar toekomst tegemoet te gaan, word je overvallen door een mix van melancholie en een déjà vu gevoel. Dat is denk ik ook iets dat typisch voor moeders geldt. Of zou het komen doordat het je dochter betreft? Dat je moet terugdenken aan de tijd toen jij zelf deze stap zette en je moeder in tranen achterliet?

Hoe je het ook wendt of keert, een eerste huisverlater maakt indruk en zet denk ik ook de toon voor de 2 nog thuiswonende kinderen die ook ooit die stap gaan zetten. Tenminste, daar mag je wel van uit gaan toch?

Ondertussen zijn we alweer bijna 3 maanden verder en kan ik nu alleen maar zeggen dat ik ongelofelijk trots op haar ben. De beren die ik zag, de zorgen die ik had, heeft zij doen laten verdwijnen. Het is natuurlijk niet zo dat ik zorgeloos haar aan haar lot overlaat. Ik houd wel een oogje in het zeil, op een gepaste afstand natuurlijk. Maar zij heeft me laten zien hoe goed zij het naar haar zin heeft. Ze appt me foto’s door van haar huisje, van haar egeltje, van zichzelf. Ze stelt me vragen, ze deelt haar dingen die ze wil delen met mij en ook haar vader. Misschien ongemerkt vraagt ze me soms om raad. Ze laat me haar nieuwbakken kinders zien, haar twee leuke ratjes. Kortom ze redt zich wel. Ze is hard op weg naar de wereld van volwassen zijn.

Op de dag dat ze vertrok hebben wij haar kadootjes meegegeven. Stuk voor stuk allemaal nuttige kadootjes die ze kan gebruiken in haar huisje en in haar leven. Daar heb ik eerder over geblogd en dat kun je HIER lezen. Dankbaar heeft ze die aangenomen en met liefde worden zij gebruikt.

Het meest persoonlijke kado wat wij haar gaven is een flesje met een kurk en daarin een handgeschreven briefje. Een briefje voor haar en haar alleen. Dat is voor ons haar meest kostbare geschenk. Er staat met de hand op geschreven hoeveel wij van haar houden en als ze tussen de regeltjes doorleest zal zij de diepere boodschap die erin vermeld staat begrijpen.

Mag ik even trots zijn op mijn kind? Mijn kind dat haar eigen weg aan het zoeken is en dat wonderbaarlijk goed aan het doen is. Mag dat?

Het houden van haar op afstand maakt meer los in mij dan het houden van haar toen ik haar voor het eerst in mijn armen hield. Het is goed zo, zij redt zich wel. En wij? Wij ook. Want alles is liefde. ♡

Liefs.

 
Follow my blog with Bloglovin